Spójrz na swój kebab, teraz na mój, jeszcze raz na swój i na mój. Szkoda że mój nie jest Twoim. Spójrz na swoją smętną surówkę z marchewki tonącą w bliżej nie określonym sosie, a teraz na wyborne wnętrze mojego kebsa. Chciałbyś by był choć trochę taki jak mój…

 Jesteśmy w krainie mięsa-na-patyku i w sumie wypada coś o tym napisać co nie? Blisko 2 tygodnie przedzierania się przez gęstwinę lokalnych menu nieco rozwinęło nam wiedzę o tym, że kebap (p na końcu!) to nie kawałek rozmiękłej buły z sosem czosnkowym i bliżej nie zidentyfikowanymi kawałkami parzystokopytnych lub drobiu, który (być może) był przechowywany w podziemiach dworca centralnego w Wawie. Tu do sprawy podchodzi się poważnie i wie co zrobić by owca/kurczak były w miarę możliwości szczęśliwe, nawet post-mortem.

Jak się jednak okazało,  grillowany zwierz to jedynie wycinek z całkiem pokaźnego asortymentu lokalnych wypasów kulinarnych, tak więc przed Wami bardzo subiektywny ranking szamy, którą mieliśmy okazję przyatakować z użyciem noża i widelca (albo i nieuzbrojeni).